2018-03 MIRA Ceti sprak met... Scrat

 

Voor de rubriek ‘MIRA Ceti sprak met…’ hebben we in de loop der jaren al zoveel interessante personen mogen interviewen, wat een voorrecht eigenlijk! Hopelijk heb jij als lezer evenzeer kunnen meegenieten van zoveel kennis en kunde. Het heelal mag dan onwaarschijnlijk en onbevattelijk groot en ingewikkeld zijn, dankzij de inzichten van astronomen wereldwijd valt er toch heel wat orde en structuur te herkennen in dat boeiende universum waarin wij leven.

Orde uit chaos, wat een mooi idee. Voor deze episode van onze interviewrubriek kwamen we evenwel – en hoogst toevallig – in contact met een raar creatuurtje dat er zorg voor draagt dat de chaos toch niet helemaal naar het achterplan verdwijnt. Integendeel zelfs, als je Scrat zou laten doen wordt het overal één en al chaos. Met maar één enkel doel voor ogen en onder het motto het doel heiligt de middelen: die smakelijke eikel is van mij en van mij alleen…

Hoe we Scrat voor dit interview te strikken kregen is een apart verhaal, misschien ooit goed voor een apart artikel in MIRA Ceti, het heeft iets te maken met een dagelijkse PGV (= Promenade à Grande Vitesse) met een zwarte Flatcoated retriever in een bosje in de buurt van Gent, gemeenzaam gekend als het mierenbosje. In dat bosje staan ook enkele statige eikenbomen. En een eik produceert nu eenmaal volgens de wet van de survival of the fittest eikels, want zonder eikels geen eikenbomen. En wie de animatiefilms van Ice Age kent en aan eikels denkt, denkt natuurlijk aan Scrat, de beruchte sabeltandeekhoorn.

Trouwens met dank aan filmproducent 20th Century Fox voor de creatie van alle karakters in het Ice Age filmepos, en voor alle copyrights van de afbeeldingen bij dit artikel: © 20th Century Fox.

De kennismaking met Scrat in het mierenbosje verliep super chaotisch want Flatcoaters zijn nu eenmaal jachthonden. Maar eens Scrat uit de muil van Inox (een ons bekende en goedgezinde Flatcoater) bevrijd was en hij weer bij zijn positieven gekomen was, verliep het gesprek als volgt.

 

 

Beste Scrat, sorry voor het enthousiasme waarmee Inox jou molesteerde, maar ik zie dat je pluimstaart weer helemaal in orde is.

Die pluimstaart zal me worst wezen, die domme hond schudde mij zo door elkaar dat ik dat prachtexemplaar niet meer terugvind…

Wat bedoel je met prachtexemplaar?

Domoor, een prachtexemplaar van een eikel natuurlijk, zo’n kanjer had ik nog niet eerder in mijn pootjes. Ah daar is hij. Bah, vol mieren. Zo even schudden. Oh, nu blinkt hij zo machtig, vind je ook niet?

Maar je wou me iets vragen over sterrenkunde meen ik me te herinneren?

Uiteraard, jij hebt immers in je carrière als animatiefiguurtje al enkele keren een reis door de tijd en in de ruimte gemaakt, nietwaar?

Zwijg me daarover. Heb je die episode gezien ‘No time for nuts'?

Tuurlijk, op MIRA zijn we immers grote fan van jouw avonturen.

Tja, jullie hebben het wel gemakkelijk, en mij waarschijnlijk nog constant uitlachen ook terwijl ik met gevaar voor lijf, leden en eikels mij altijd maar weer aan de grootste gevaren blootstel. Maar ik geef toe, die teletijdmachine was wel een pittig instrument. Als er gevaar dreeg…

Dreigde.

Wat? Val me niet constant in de rede, ik ben wel de held en jij de kluns, laat dat duidelijk zijn. Dus als er gevaar, nu ja, dreigde, kon ik meteen er met mijn eikeltje vandoor.  

Er zat natuurlijk totaal geen gebruiksaanwijzing bij, niks, nada, noppes. Dat heb je met die amateurs van een stelletje scenaristen van niemendal. En wie moet het dan maar zien te klaren zonder dat de film naar de vaantjes gaat en flopt in de bioscoopzalen? Scrat! Ze mogen me dus allemaal oneindig dankbaar zijn. Bende prutsers!

Bovendien is daar tijdens mijn avonturen met de tijdmachine een fragmentje waar ik toch echt wel ernstig bezwaren tegen heb.

Wellicht als je onder de vlammende uitlaat van de vertrekkende Space Shuttle terecht komt? Toen was op een haar na je laatste uur geslagen.

Helemaal niet, voor mij zijn dat soort hachelijke toestanden dagelijkse routine. Maar op een bepaald moment kom ik daar in een opbergkastje in een vrouwenkleedkamer terecht. Argeloos open ik het deurtje zonder te beseffen waar ik ben. Wat volgt? Gegil en gegooi met shampooflessen en dergelijke. Alsof ik een ordinaire voyeur zou zijn, ik, Scrat, die alleen maar oog heb voor de wonderen van de natuur, met name hapklare eikels. In deze tijden van MeToo vind ik dergelijke plotwendingen echt totaal onverantwoord, je hebt je zo een slechte naam op de hals gehaald. En als ik gekend ben, wil ik dat zijn om de juiste redenen.

Zoals je doortocht door een heus zwart gat?

Bijvoorbeeld. Waaruit tussen haakjes blijkt dat de scenaristen totaal geen kennis hebben van sterrenkunde en natuurkunde, hé. Door een zwart gat opgeslokt worden, stel je voor. Ten eerste stelt Albert Einstein in zijn algemene relativiteitstheorie dat bij dergelijke singulariteiten – sorry, voor de moeilijke woordkeuze, een simplex quadratus als jij snapt daar uiteraard niks van. Om het heel simpel uit te drukken of om Stephen Hawking zaliger te parafraseren: zwarte gaten hebben geen haar, dus je kan gewoon niet binnen de Schwarzschildstraal, enfin voorbij de waarnemingshorizon, ongeschonden de overtocht maken, en je kan al zeker niet weten wat er zich in die andere wereld afspeelt. Een boeiende website waar je misschien een en ander kan leren over zwarte gaten is te vinden op de website van de Hubble-ruimtetelescoop, een deeltje aldaar gaat over die monsters in het heelal.

Een paar jaar geleden beleefde je weer een spectaculair avontuur in de ruimte in de 'Cosmic Scrat-tastrophe'?

Klopt, en ook hier weer serieuze bezwaren tegen het prul-scenario. Zoals je weet loopt er op het einde iets serieus mis. En toegegeven, misschien komt dat ook ten dele door mijn ingreep om mijn eikel – en ik zweer het, dit keer was het echt een joekel van een pracht-eikel, ik denk dat zelfs een omnivoor als jij het water in de mond krijgt als je hem op je scherm ziet – te recupereren, maar dat is nu eenmaal wat ik doe, de scenaristen weten dat en toch doen ze mij mijn ding doen op een labiele structuur als de kern van een bevroren ijsasteroïde. Niet te doen natuurlijk. Daar moeten brokken van komen. En dan is Scrat de schuldige. En die maakt zich dan stiekem uit de voeten met een blik vol schuldgevoelens. En als er nu één ding is dat ik niet heb, dan zijn het wel schuldgevoelens. Stel nu nog dat de inslag die zal volgen een heel deel van het leven op Aarde uitroeit, so what? Eikenbomen overleven altijd. Dat is een zekerheid. En waarschijnlijk komt uit die catastrofe – had je al gemerkt dat de titel van de film Scrat-tastrophe een verwijzing is naar mijn naam? Natuurlijk niet, zo pienter ben jij helemaal niet, dat zie je van mijlenver. Maar zo is het al zo vaak geweest: Isaac Newton en zijn universele zwaartekrachtstheorie bepalen hoe alles beweegt in het zonnestelsel, ik zit daar voor niks tussen. En af en toe een grote inslag is goed voor de verdere evolutie van het leven op Aarde, anders zouden de mensen er waarschijnlijk ook nooit gekomen zijn, wist je dat?

Ja, Scrat, ik ben ook naar school geweest, hoor.

Kleuterschool, hoger schat ik je niveau niet in. Nog een rectificatie, of met een simpeler woord: een rechtzetting. Newton zou volgens de overlevering een appel uit de boom hebben zien vallen. Weet iemand dat zeker? Ik ben overtuigd dat het ging om een eikel die uit een eikenboom naar beneden viel. Voor zo'n grootse theorie als die van Newton moet je symbolen hanteren die een zelfde grootsheid uitstralen, dat is mijn bescheiden mening. Dus vertel voortaan op MIRA maar over de eikel van Newton.

Dankjewel voor de tip, zullen we vast doen. Nog één vraagje om af te sluiten, want uit je lichaamstaal blijkt dat je er snel weer vandoor wil.

Klopt, dat zwart harig monster van jou zit de hele tijd te staren naar mij, waarschijnlijk verlangend om mij van mijn kostbare schat te beroven. Maar mijn eikel krijgt hij niet. Vooruit stel je laatste vraag.

Een van de mooiste dingen die door een telescoop te zien zijn, zijn de ringen bij de planeet Saturnus. Jij zou volgens de filmversie ook iets te maken hebben met die ringen?

Zo is het. En je hebt gelijk – ik geef zoiets nooit graag toe, maar waar is waar: de ringen bij Saturnus, dat is een waarlijk mooi zicht. Alleen jammer dat het zo’n steriele omgeving is. Er groeit geen plant, laat staan een eikenboom. Mochten die ringen nu eens voor honderd procent uit eikels bestaan, dan zou ik zeggen: geen behoefte meer om De Civitate Dei van Sint-Augustinus te lezen op zoek naar het paradijs, want dan waren die ringen het enige echte paradijs in het hele heelal.

Maar neen, het is een matglazen ring rond een planeet van gas en ijs. En sorry, door mijn partijtje kosmisch biljart is die planeetbol in de opening van die glasschijf terecht gekomen.

 

Je spreekt jezelf tegen, Scrat, een vaste schijf tegenover een ring die uit losse deeltjes bestaat, in jouw fantasie eikels?

Meneer moet het weer beter weten! Als ik je zeg dat die ring een vaste schijf is, dan is het zo.

Maar de Schotse natuurkundige James Clerk Maxwell toonde al in 1859 wiskundig aan dat die ringen onmogelijk uit een vaste substantie kunnen bestaan!

Nog zo’n betweter. En ze zullen afkomen met de getijdenkrachten, en de Roche-limiet, en met schaapherdermaantjes en zo meer. Ik ken al die theorieën, maar dat is goed voor schoolboeken en om studenten aan de universiteit een onvoldoende aan te smeren. De professoren zijn immers bang dat de jongere generaties slimmer zijn dan zijzelf, en daarom verzinnen ze moeilijke systemen die niemand snapt. En omdat je niet dom wil lijken zeg je dan zelf ook maar: wat een mooie theorieën, bedacht door oh zo slimme geleerden. Ik verzeker je: de ringen van Saturnus zijn een vaste schijf, en dankzij mijn interventie ligt de planeet zelf in die schijf. Punt andere lijn.

Het ruimtetuig Cassini was tien jaar actief bij Saturnus, en uit het onderzoek ter plaatse blijkt duidelijk dat de ringen…  

Stop, stop, stop! Ben jij een koppigaard zeg, ik ga mijn tijd hier niet langer met jou verprutsen. Er zijn belangrijker dingen te doen hier in dit bosje. En haal alsjeblief die hond weg, ik heb geen enkele zin in een tweede bolwassing.

Toch bedankt voor de babbel, Scrat, maar jouw sterrenkunde is toch maar van een bedenkelijk niveau, hoor, kom misschien eens op cursus op MIRA.

(Maar intussen was Scrat al weer helemaal uit het zicht verdwenen. Mocht je hem ooit tegenkomen, doe hem zeker onze groeten.)